column

Jacomine Ravensbergen

De beweging

Stilstand is achteruitgang. Dat geldt in de sport, maar net zo goed voor het onderwijs. Ook daar is het belangrijk te blijven (mee)bewegen, en niet alleen maar op gevoel.

De wereld beweegt, we rennen door de tijd. Met een blik vooruit en met de voeten op de vertrouwde aarde. Heen en weer bewegend tussen ervaring en vernieuwing. In de sport strijden performance-data en gevoelde prestatie om de meeste aandacht. Ook in de interactie tussen coach en atleet. Wijzen data, gevoel en interactie dezelfde richting uit, dan versterken ze elkaar. Maar wat als dat niet zo is? Wat is dan een succesvolle personalised training, voeding, herstel?

In het onderwijs is het net zo. Een rijk verhaal van een inspirerende docent blijft je je leven lang bij. Maar uit de theorieën leren we dat kennis pas echt beklijft door eigen ervaring in de context waarmee je ermee aan de slag moet. Ook daar strijden klassikaal en digitaal om de meeste aandacht. En leren docent en student van elkaar. Hoe ver kun je gaan met de wens naar meer maatwerk?


Stilstaan in je ontwikkeling is achteruitgaan, in de sport en in het onderwijs. Niemand weet wat de toekomst brengt. Daarom moet je vooral zorgen dat je met de ontwikkelingen kunt meebewegen, ze een beetje kunt sturen, vormgeven. Hoe kunnen kunstmatige intelligentie, sensortechnologie, robotica en algoritmen helpend zijn? En wanneer zijn ze een hinder, zitten ze de juiste beweging in de weg?


Ik ben als arts opgeleid en mijn grote voorbeeld is David Sacket, de pionier in evidence based medicine. Hij was heel helder over zijn vak. In zijn ogen was je pas een goede dokter als je gebruik maakte van de actuele wetenschap en data, van je eigen klinische blik en gevoel én van de interactie met de patiënt. Veel beweegt, maar dit verandert niet.

'Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander'

Jacomine Ravensbergen
College van bestuur Avans Hogeschool

‘Kennis is een combinatie van wetenschap, data

en gevoel’

volgende